Վանդակում երգել չի լինի

      (Փոխադրություն)

Սիամի թագավորն ունէր յոթն դուստր։ Վեց դուստրն չար էին և անտանելի։ Իսկ Մերի արքայադուստրը՝ ոչ միայն գեղեցիկ էր, այլ ուներ հիանալի բնավորություն։ Թագավորն ուներ մի սովորություն, իր ծննդյան տոնին նվեր ստանալու փոխարեն ինքն էր նվերներ բաժանում։ Իր տարեդարձին նվերներ էր տալիս իր յոթ դստրերին՝ ոսկե վանդակներով հիասքանչ երգող թութակներ։ Աղջիկներին շատ դուր եկավ նվերները, նրանք փորձում էին սովորացնել խոսել։ Սակայն մի օր երբ Մերի արքայադուստրը եկավ իր ննջասենյակ, որպեսզի կերակրի թութակին, սարսափահար ճիչ արձակեց՝ գտնելով նրան վանդակի հատակին։ Թութակը սատկել էր։ Մերի արքայադուստրը շատ էր նեղվել, նա դեռ հեկկում էր, երբ մի թռչուն պատույանից ներս եկավ և սկսեց երգել նրա համար։ Նա երգեց ոսկե ձգնիկների մասին և չքնաղ վարդերի։ Երգը շատ դուր եկավ արքայադուստրին, նա ուրախությունից սկսեց ծափահարել, թռչնակնել գլուխ տվեց։  

Վեց քույրերը նախանձում էին Մերիին, և խելք-խելքի տվեցին, և մի քնացին Մերիի սենյակ շրջանով կանգնեցին, և ասացին, թե ցավակցում են թութակի մահի համար, և որոշել են գումար հավաքեն նոր գեղեցիկ թութակ գնելու համար։

Մերի արքայադուստրը նրանց ասաց, որ պետք չէ այդպիսի նեղություն, քանի որ նա արդեն մի թռչնակ է գտել, որը երգում է շատ անուշ ձայնով, և երբ ուզում ներս ու դուրս է անում։

Քույերը բայց արաջարկեցին, որ կարելի է թռչնակին փակել ոսկե վանդակում, որ չթռնի քեզնից հեռանա։
Այդպես էլ արեց Մերի արքայադուստրը, նա թռչնակին չակեց ոսկե վանդակում։

Թչնակը զարմացել էր, և մի վարկյան կանգ առավ։

-Սա կատակ է ինչ է՞,- տագնապով ասաց թռչունը։

-Ոչ ամենևին էլ կատակ չէ, երեկ գիշեր մայրիկի կատուները եկել էին այստեղ, քո ապահովության համար եմ քեզ փակել։ Այս գիշեր միայն մնա վանդակում։ Իսկ հիմա խնդրում եմ երգիր։

Թռչնակը հանգստացավ շունչ քաշեց և սկսեց երգել։ Բայց երգի կեսից կանգ առավ։

-Չգիտեմ ինչ է կատարվում հետս, այս գիշեր երգելու տրամադրություն չունեմ։

-Դե քնիր,- ասաց Մերին, և երկուսնել քնեցին։

Լուսաբացին արքայադուստրը արթնացավ և տեսավ թռչնակին ուշաթափված ոսկե վանդակի հատակին։ Նա արագ շունչը պահած բացեց վանդակի դուռը և հանգիստ շունչ քաշեց, հասկանալով , որ նրա փոքրիկ սիրտը դեռ տրոփում է։

-Բաց թող ինձ, ես էլ այսպես չեմ կարող,- ասաց թռչնակը։

Մերին հասկանալով իր սխալը, բաց է թողնում։ Նա չէր կարողանում զսպել իր արցունքները, քանի որ միշտ դժվար է ուրիշի երջանկությունը քնից վեր դասել։