Անհուսության դալուկն հագած տժգո՜ւյն վարդեր,
Զձեզ հավետ պիտի սիրեմ ես սրտագին.
Ու միշտ սիրել պիտի չուզե իմ դառն հոգին,
Կարմիր ու ձյուն ճերմակ վարդերն ուրախաբեր:
Անհույսության դալուկը հագած դժգույն վարդեր,
ձզ հավետ պիտի սիրեմ ես սրտագին․
Ու միշտ չպիտի ուզի իմ դառ հոգին,
Կարմիր ու ձյուր ճերմակ վարդերն ուրախաբեր
Կսկիծ կայ սրտիս մէջը վիրաւոր
Զոր արեւին լո՜յսն անգամ չի բուԺեր.
Խորունկ ու ցաւոտ մորմոքում մը որ՝
Ա՜հ, պիտի լայննա՜յ երբ իջնէ գիշեր
կսկիծ կա սրտիս մեջ վիրավոր
որ արևի լույսն աննգամ չի բուժի
խորունկ ու ցավոտ մորմոքում է մի որ
ահ, պիտի լայնանա երբ իջնի գիշեր
No comments:
Post a Comment