Ամանորյա մի օր, արթնացա և դեպի պատուհան նայեցի: Կարծես մի հեքյաթային գրքում գտնված լինէի: Պատուհանից դուրս պարում էին փաթիլները թեթև-թեթև ինջնում, մտածում էի ,թե գնացել եմ աշխարհի ամենահռչակ պարի համերգին, վերկացա և նայեցի օրացույցին և իմ դեմքին մի յուրօրինակ ժպիտ երևաց, որը միայն տարին մեկ էր երևում: Ինձ թվում է որ բոլորը հասկացան թե այս օր ինչ օր է, այսօր այն ամենօրյա հասարակ օրերից չէ, Այո, այսօր դեկտեմբերի 31-է: Արագ վազեցի դեպի պատշգամբ, զգացի ամանորյա շունչը և հիշեցի այն գործերը որը այսօր պետկ է կատար եմ: Մայրս և հայրս շատ զբաղված էին, այսօր մի ճամփորդ պերկ է այցեի մեզ, որ ճամփորդել է աշխարհի բոլոր ծայրերում, պետկ է իր տղային դաստիրակչի մոտ տաներ, այդ իսկ պատճարով եկել էր մեր երկիր: Բայց համ միքիչ տխուր էի համ ուրախ, բաննայն էր որ ուզում էի այս տարի միքիչ ուրիզ ձև նշեյին իմ ամանորը, ամեն անգամ նույնը հավաքվում ենք միմյանց տուն, նույն խոչկորը, մի քանի հատ փուչիկներ և վերջ: Բայց ինչ կարող եմ անել, ոչինչ պետկ է ուրախ լինեմ նրանով ինչ ունեմ: Եւ այդ պահին մի թեթևակի ժպտացի և անցա այն գործերին որ պետք է անէի այդ օրը:
No comments:
Post a Comment