Խոր անտառի, մութ անտառի, մի կուսական թավուտ անտառի խորքում մի դղյակ էր գտնվում որտեղ հավաքարարները գոռգռում էին, կառքերը դռդռում էին, թագավորական ընտանիքին պատկանող ոսկեջրած կատուները մռմռում էին, թագավորը բարձր հռհռում էր, արքայազն դարձող գորտերը կռկռում են, կախարդական պղնձ է երկաթները ճռճում են, միայն այս կախարդական դղյակում արքայադո կախարդաքն է այցել էլ իր դղյակ, շրջվեց դեպի լուսամուտ և տեսավ մի գոլորշի բարձրանում է երկինք, բայց այդ գոլորշին ոչ ցրտից էր հայտնվել, ոչ էլ տաքությունից, այդ գոլորշին ինչ որ ի յուրահատուկ գույն էր, որ միայն այդ արքայադուստրը տեսավ իր կյանքում: Բայց իրականում դա այդ արքայազն էր որը բարձրանում էր իր տուն, այդ աշխարհում ոչ ոք, էլ այդ մարդուն չի տեսել: Եւ հենց այսպես ավարտվեց այս խոր անտառում գտնվող դղյակի պատմությունը, Արքայադստեր օրերին երբեք ժպիտը պակաս չէր լինում, նրա դեմքին միշտ ժպիտ կար: