Իսպանական հին հարսանեկան ավանդույթներ

Իսպանական հարսանիքների յուրահատկություններից մեկը, որը եկել է հին ժամանակներից
և կապված է կլիմայական առանձնահատկությունների հետ դա այն է, որ նրանք սկսում են
հարսանիքը երեկոյան ժամը 6-7-ց հետո։ Հարսի շորը շատ առանձնահատուկ իմաստ ուներ։
Այն ամբողջովին սև էր, որը նշանակում էր, հարսի ու փեսայի մինչ մահ միասնությունը։
Հարսի հագուստի մի կարևոր մաս էր կազմում հարսիքողը՝ Mantilla-ն [Մանտիլյա]

Հարսի ծաղկեփունջը և գլխի զարդարանքը դա նարնջի ծաղիկն է azahar-ը (պսակածաղիկ կամ
թուրինջածաղիկ)

։

Եկեղեցում պսակադրությունից հետո, որբ հարսն ու փեսան դուրս են գալիս եկեղեցուց հյուրերը
ծաղկի թերթիկներ և բրինձ են շաղ տալիս հարսի ու փեսայի վրա։


Իսպանական շատ հայտնի հին ավանդույթներից մեկը եղել է այն, Մեկ կամ երկու օր առաջ
փեսան իր ընկերների հետ, ցլի պոզերը պարանով կապած, ամբողջ գյուղով խաղացնելով,
անցկացնելով բերում է հարսի տան մոտ, կապում է ցլին հարսի տան պատուհանի ճաղերին,
և հարսի զարդարած բանդերիլյաները խրում է խեղճ ցլի մեջքին։ Նախքան սպանելը, փեսան
թաթախում է իր ձեռքերը ցլի արյան մեջ, որպեզսի ցլի ուժերը փոխանցվեն փեսացուին։ Եվ նաև
աղջկա զգեստը  կամ սավանը, կամ թաշկինակը նույնպես արյունոտում է, որպես ի նշան
բեղմնավորության, հավատալով որ նոր ընտանիքը կլինի բազմազավակ։

Եթե հարսի զգեստը փեսայի նվերն է,ապա հարսնացուն իր կողմից ասեղնագործում է փեսացուի
վերնաշապիկը, որպես հարսի ձեռքի շնորհքը։