Ինչ որ մի կերպ և ինչ որ ճանապարհով հասնում
են նիհիլիզմի թունելում։ Այսպիսով ուզում եմ նշել այդ ճանապարհներից երկուսը, որոնք
տանում են դեպի այդ թունելը։
Երբ մարդիկ մերժվում են հասարակության
կողմից, երբ դա չարաշահում է ու վիրավորում նրանց, երբ հուզականորեն հիասթափեցնում
է նրանց, այդ ժամանակ մարդիկ անցում են նիհիլիզիմին։
Իսկ կան նաև մարդիկ, որոնք ուղղակի անցնում
են այդ գաղափարին՝ լինելով հոգնած, հիասթափված հասարակության կանոներից, կրոնի ու պաշտպանմունքի
դադտարկությունից և այլն։ Փորձում եմ գտնել այդ փիլիսոփաների կյանքում ինչ դեպքերն
են նրանց տարել այդ միայնակ կյանքի գաղափարախոսությանը։
Փոքր ինչ ուսումնասիրեցի Շոպենհաուերի ասույթները, միքանիսը հետաքրքրում են, իսկ միքանիսը
հակասաելու ցանկություն առաջացնում։
Դու ոչինչ չես կարող անել քեզ շրջապատող բթության դեմ: Բայց
իզուր մի անհանգստացիր՝ չէ՞ որ ճահիճը նետած քարը օղակներ չի առաջացնում:
Ես ընդունում եմ, որ այն մարդը, ով պատրաստ
է ընդունել աշխարհը ոչնչության հիմքում գտնվելուն, շատ ուժեղ կամքով մարդ է։ Սակայն
ես այդպիսին չեմ, երևի դրանից է, որ շրջապատը իմ վրա ինչ-որ չափով ազդեցություն է թողնում։
Հետաքրիքր է, ուսումնասիրելով և Շոպենհաուերի,
և Նեցշեի կյանքերը, նկատեցի, որ երկուսն էլ եղել են կենդանիների հանդեպ շատ հոգատար
և հասկացող։
Ինքնուրույն դատողությունը՝ շատ քչերի առավելությունն է: Մնացածին
ղեկավարում են հեղինակությունը և օրինակը:
Կա ի ծնե միայն մեկ թերություն՝ դա այն համոզմունքն է, որ մենք
ծնվել ենք երջանիկ լինելու համար:
Ինչքան կարդում եմ այս տողերը, այնքան ավելի եմ հիասթափվում։ Կներեք, բայց եթե
շարունակ եմ լավ բան չի լինի։
No comments:
Post a Comment