Մի փոքր Ամանորի մասին

Սովորաբար Ամանորյա շարադրությունները որախ են լինում, լավ կողմերն են միշտ շեշտում, հուսալով գալիք տարվան երջանկություն և առողջություն։ Բայց եկեք մի կողմ դնենք այդ ամենը և թվարկեմ այն բաները, որոնց պատճառով ես չեմ սիրում Ամանորը։ Բոլորս նկատում ենք Ամանորի մոտենալը, ոչ միայն հարևանների տան զարդարանքներից այլ նաև երթևեկության խցանումներից, երբ բոլորը շտապում են խանութներով իրենց գնումները կատարելու։ Նոր տարին մոտենում է, իսկ հինը հեռանում։ 2016 տարին այդքան էլ արագ չանցավ, հակառակը՝ այն շատ դանդաղ անցավ իմ համար, և ես շատ ուրախ եմ նրան հաջողություն ասելուն, և իհարկե ողջույն 2017-ին։ Ձեզ մոտ հարց առաջացավ երևի, ինչո՞ւ չեմ սիրում Ամանորը, այն աշխարհում ամենահիանալի, հետաքրքիր, որախ և զվարճալի տոներից է։ Ես շատ եմ սիրում Ամանորը՝ սիրում եմ ընտանիքով հավաքվել, շրջապատված լինել այն մարդկանցով, ովքեր քեզ սիրում են։ Ես իրոք այն շատ եմ սիրում, բայց նաև լինում են դեպքեր, որտեղ այն տանել չեմ կարողանում։ Օրինակ՝ այնպիսի լավ նվեր գտնել, որը կհամատասխանի այն մարդուն, ում ուզում ես նվիրել, արդյո՞ք նա կհավանի սա, թե ավելի լավ է սա վերցնեմ և ամենաշատը, որը չեմ սիրում այն է, երբ այնքան մտահոգվում ամենալավ նվերը գտնելու մասին ու մոռանում ենք, թե նվերը իրականում ինչ է նշանակում։ Նվերը չենք նվիրում իրար, որպեսզի մի այդպիսի լավ նվեր էլ մենք ստանանք, այլ, նվերը այն վերաբերմունքն է, որը դրսևորում ենք իրար հանդեպ։ Եվ Ամանորը նվերների մասին չէ՝ մի մոռացեք. դա այն զգացմունքների մասին է, որոնք չենք կարող փաթեթավերել և դնել տոնածառի տակ։ Չէ ո՞ր մենք չենք կարող փաթեթավերել՝ սերը, երջանկությունը, կարոտը և այլն։

Վախ

Բոլորս այս կյանքում ունենք մեր վախերը։ Չեմ կարծում այդպիսի մարդ կա, որ վախ ընդհանրապես չունի։ Վախերը կարող են տարբեր լինել։ Կարող է վախ լինել սարդերից, մթությունից, ինչ-որ մեկին կորցնելուց կամ անտեսված լինելուց և այլն։ Եվ բոլորիս վախերն էլ տարբեր են, քանի որ մենք էլ ենք տարբերվում  իրարից։ Իմ վախերը տարբեր են։ Ես չեմ վախենում սարդերից, կամ մթությունից, կամ մահից, կամ ուրվականներից։ Ես երբ պատկերացնում եմ տիեզերքը և իր անսահմանափակությունը, ինձ մոտ վախ է առաջանում։ Չգիտեմ դա մենակությունից է, թե ուղղակի տիեզերքի հսկայական չափերից։ Երբ պատկերացնում եմ մոլորակներ, որոնք Երկրից հազար անգամ մեծ են, և աստղեր, որոնք Արևից են հազար անգամ մեծ, ինձ զգում եմ ինչպես մրջյունը, որը համեմատվում է մեր մոլորակի հետ։ Եվ ինձ մի հարց է տանջում։ Արդյո՞ք մենք միակ շնչավոր էակներն ենք ամբողջ տիեզերքում։ Թե մեզնից բացի ուրիշ մարդիկ կան, որոնց հենց նույն հարցն է տանջում։ 

Սիրում եմ տիեզերքը անչափ, բայց նաև վախենում եմ նրանից։