Ալիսիա Կիրակոսյան- Անվեևնագիր (թարգմանություն)
Անվերնագիր- Ալիսիա Կիրակոսյան
Հեռու իմացությունից կա մի տեղ,
Որտեղ հանդիպում են պատճառն ու հավատքը,
Եվ հոգնածությունը, վերջաբանին սպասելով ,ամպում է։
Այնտեղ մենք կլինենք- հեռու՝ կասեցված մաքուր էությունից։
Միևնույն սեղանի շուրջ հավաքված
Գիտության և Աստծո հետ։
Կխմենք միևնույն գինին,
Կխոսենք միևնույն բաներից,
Կլինենք այնտեղ՝ հեռվում, որտեղ բոլորը գտնում են բոլորին։
Sin título- Alicia Ghiragossian
Lejos de lo conocido hay donde se tocan la razón y la fe
Y se nubla el cansancio
De esperar un después
allí estaremos lejos suspendidos esencia pura
Conjugados en una misma mesa
con la ciencia y con dios
Tomando el mismo vino
Diciendo las mismas cosas
Allí estaremos lejos donde todo tropieza con todo.
Ալիսիա Կիրակոսյան- Անհանգստացնում են (թարգմանություն)
Անհանգստացնում են - Ալիսիա Կիրակոսյան
Լինում են ժամանակներ, երբ բառերը ինձ զայրացնում են,
Որ չեմ արտահայտում, քանի որ այնքան են քեզ սպասում,
Մեռնում են ․․․
Եւ հենց դու լի ես մեռած բառերով։
Molestan - Alicia Ghiragossian
A veces me fastidian las palabras
Que no digo por qué te tanto esperarse mueran.
Y que tu lleno de palabras muertas․
Ալիսիա Կիրակոսյան- Այդ աշխարհները, որոնք մեր մեջ ապրում են (թարգմանություն)
Այդ աշխարհները, որոնք մեզ ապրում են
Ու՞ր է տանում քեզ
Այն բառը, որին բաց ես թողնում։
Ի՞նչ բանալի ես հորինում
հայացքիդ մեջտեղում
Ինչպե՞ս ես թաքցնում երեսդ
Ժպիտիդ հետևում
Ու փախչում․
Ի՞նչ գիտես այն աշխարհների մասին
Որ ապրում են մեր մեջ՝
Առանց մերը լինելու,
Ի՞նչ ես հիշում դարեր առաջվա
մոլորակային կյանքից,
որոնք նախորդում են քո այսօրվա «ես»-ին
Կարծում ես՝ ո՞վ կլինես՝ անցնելով շեմը
նրանց. ովքեր կարող են տեսնել
Առեղծվածի դարպասները, չունեն կողպեք։
Esos mundos que nos viven
¿Dónde te lleva
la palabra que sueltas?
¿Qué clave inventas
en la mitad exacta
de tu mirada?
¿Cómo suspendes
tu rostro
en la sonrisa
y te escapas?
¿Qué sabes
de los mundos
que nos viven
sin ser nuestros?
¿Qué recuerdas
de cada vida planetaria
en el número de siglos
que preceden
tu yo de hoy?
¿Quién crees que serás
atravesando el umbral
de los que pueden ver?
Las puertas del misterio․
no tienen candado.
Աուգուստո Մոնտերրոսո- Համերգը (թարգմանություն)
Համերգը
Սակավ րոպեների ընթացքում նա նրբագեղորեն կզբաղեցնի իր տեղը դաշնամուրի առջև։ Նա՝ գրեթե աննկատելի հակումով, կարժանանա հասարակության աղմկոտ հարգանքի տուրքին։ Նրա հագուստը` պատված փայլերով, կշողշողա այնպես, ասես թե լույսը արտացոլում է այն հարյուր տասնյոթ հոգու արագացրած ծափահարությունները, որոնք լցրել են այդ փոքրիկ ու բացառիկ սրահը, որտեղ իմ ընկերները կընդունվեն, կամ էլ չեն ընդունվի,- այդ մեկը երբեք չեմ կարող իմանալ. նրա մտադրությունը՝ ստեղծել ամենասքանչելի երաժշտությունը աշխարհում։Կարծում եմ, հաստատ չգիտեմ։ Բախ, Մոցարտ, Բեթհովեն։ Սովոր եմ լսելուն, որ նրանք անպարտելի են, ես ինքս էլ հավատացել եմ դրան և ասել, որ այդպես է։ Մասնավորապես, կնախընտրեի չհայտնվել այդպիսի իրավիճակում։ Խորապես համոզված եմ, ես նրանց դուր չեմ գա և կասկածում եմ, որ բոլորը գլխի կընկնեն, որ իմ ոգևորությունը կեղծ է։ Երբեք չեմ եղել արվեստի սիրահար։ Եթե աղջկաս խելքին չփչեր դաշնակահարուհի լինել, ես հիմա այս խնդրի առաջ կանգնած չէի լինի։ Բայց ես նրա հայրն եմ, և գիտեմ իմ անելիքը, պետք է լսեմ նրան և օգնեմ։ Ես գործարար մարդ եմ, ու ինձ երջանիկ եմ զգում, միայներբ զբաղվում եմ ֆինանսներով։ Կրկնում եմ՝ ես արվեստագետ չեմ։ Եթե կա հարստություն կուտակելու , համաշխարհային շուկայում գերիշխանություն գործադրելու, մրցակիցներին ջախջախելու մի արվեստ, ապա ես այդ արվեստում առաջին տեղում եմ: Երաժշտությունը հիասքանչ է, անկասկած, բայց չգիտեմ, արդյոք աղջիկս կարող է վերստեղծել այդ սքանչելիությունը։ Նա նույնպես կասկածում է։ Հաճախ, լսումներից հետո տեսնում եմ նրան լաց լինելիս՝ չնայած ծափահարումներին։ Մյուս կողմից էլ, եթե ինչ-որ մեկը ծափահարում է առանց ոգու, աղջիկս ունակ է ամբոխի միջից նրան նկատելու, ինչը բավական է, որ տանջվեմ, և այդտեղից սկսած վայրագաբար ատեմ նրան։Բայց հազվադեպ է պատահում, որ ինչ-որ մեկը սառնորեն է հավանություն տալիս։ Մոտիկ ընկերներս իրենց իսկ մաշկի վրա են զգացել այն, որ ծափահարության մեջ սառնությունը վտանգավոր է, և կարող է կործանել նրանց։ Եթե աղջիկս այնպիսի նշան չաներ, որ համարում է ծափահարությունները բավարար, նրանք կշարունակեին ծափահարել ամբողջ գիշեր, այն վախից, որ չլինեն առաջինը, ով կդադարի ծափահարելը։ Երբեմն սպասում են իմ հոգնելուն, որպեսզի դադարեն ծափահարելը, և այդ ժամանակ տեսնում եմ, թե ինչպես են հետևում ձեռքերիս՝ սարսափահար, որ ինձնից առաջ չընկնեն և սկիզբ տան լռությանը։Սկզբում ինձ խաբում էին, և ինձ թվում էր, թե նրանք անկեղծորեն հուզված էին, սակայն ժամանակն իզուր չի անցել. ես նրանց հասցրել եմ լավ ճանաչել։Մի շարունակական և աճող ատելություն ինձ իրենով է արել։ Սակայն ես ինքս էլ եմ կեղծ ու խարդախ, ծափահարում եմ առանց համոզմունքի։ Ես արվեստագետ չեմ, երաժշտությունն էլ գեղեցիկ է հնչում, սակայն իրականում ինձ դա չի հետաքրքրում , և ձանձրացնում է ինձ։ Իմ ընկերները նույնպես արվեստագետներ չեն, և ինձ դուր է գալիս նրանց նվաստացնել, սակայն ինձ չեն անհանգստացնում․ Այ ուրիշներն են, որ ինձ նյարդայնացնում են։ Նստում են միշտ առաջնային կարգերում և ամեն պահի ինչ-որ բան են նշում իրենց գրքույկում։ Նրանք ստանում են աղջկաս կողմից խնամքով գրված և անձամբ ուղարկված մուտքի անվճար տոմսեր։ Նրանցից նույնպես նողկանք եմ ապրում. լրագրողներ են։ Պարզ է, որ ինձից վախենում են, և հաճախակի կարողանում եմ նրանց գնել։ Սակայն երկու-երեք հոգու լկտիությանը չափ չկա, և պահից պահ համարձակվում են ինձ ասել, թե իմ աղջիկը անպիտան կատարող է։
Աղջիկս վատ դաշնակարուհի չէ։ Դա ինձ հավաստիացնում են հենց նրա ուսուցիչները։ Ուսում է ստացել մանուկ հասակից, և շարժում է իր մատները ավելի թեթևությամբ ու ճարպկությամբ, քան իմ քարտուղարուհիներից որևէ մեկը։ Ճիշտ է, հազվադեպ եմ հասկանում նրա կատարումները, բայց դա նրանից է, որ ես արտիստ չեմ, և աղջիկս դա լավ գիտի։ Նախանձը գարշելի մեղք է։ Թշնամիներիս հետ այս փոխհարաբերությունը կարող է լինել մի քանի բացասական քնադատությունների թաքնված գործոնը։ Զարմանալի չէր լինի, եթե այս պահին ժպտացողներից ու մի քանի րոպեից ծափահարողներից մի քանիսը, , խրախուսեն այդ բացասական դատողությունները։Ունենալ ազդեցիկ հայր նրա համար միաժամանակ և նպաստավոր է և ճակատագրական։ Ինքս ինձ հարցնում եմ, ինչպիսին կլինէր մամուլի կարծիքը, եթե նա չլինէր իմ դուրստրը։ Համառորեն կարծում եմ, որ երբեք էլ չէր ձեռք բերի արտիստական հավակնություններ։ Դա մեզ բացի անորոշությունից և անքնությունից ուրիշ բանի չի հասցրել։ Բայց ոչ ոք այս քսան տարա ընթացքում չէր էլ կարող երազել հասնել նրան ինչին ես եմ հասել։ Երբեք չենք կարող հաստատ իմանալ՝ ոչ նա, ոչ ես, ինչը իրականում արժեք ունի։Ծիծաղելի է, իմ նման տղամարդու համար սա է անհանգստությունս։ Եթե չլիներ այն գործոնը, որ նա իմ աղջիկն է, կհայտարաեի, որ ատում եմ նրան։Երբ ես տեսնում եմ, որ նա բեմ է դուրս գալիս, համառ դժգոհություն է եռում իմ կրծքավանդակում, իր և իմ դեմ ,որ թույլ եմ տվել նրան շարունակել այսպիսի սխալ ճանապարհով։ Իմ աղջիկն է, ճիշտ է, բայց հենց դրա համար չուներ իրավունք ինձ հետ այդպես վարվելու։ Վաղը նրա անունը կհայտնվի թերթերում և ծափահարությունները կբազմապատկվեն տպագիր տառերի տեսքով։ նա կլցվի հպարտությամբ և բարձրաձայն կկարդա գովաբանող քննադատների կարծիքը։ Այնուամենայնիվ, երբ վերջը մոտենում է , երևի թե նրանց մոտ, որոնց գովասանքը ամենահիացականն է և փառաբանվածը, հնարավոր կլինի նկատել, թե ինչպես կթրջվեն նրանց աչքերը, և թե ինչպես նրանց ձայնը կցածրանա՝ վերածվելով մի թույլ շշուկի, և ,ի վերջո, կավարտվի լացով , վշտահար և անսահման աղաղակով։ Եվ ես ինձ կզգամ, թե ինչպես է իմ ամբողջ ուժը, անկարող նրան ստիպել մտածելու ,որ իրապես նա հիանալի դաշնակարուհի է, և Բախը, Մոցարտը, և Բեթովենը գոհ կլինեին այն հմտությամբ, որով նա կենդանի է պահում իրենց պատգամը։ Արդեն իսկ տիրում է հանկարծակի լռությունը, որը ազդարարում է նրա բեմ դուրս գալը։ Շուտով նրա երկար ու ներդաշնակ մատները կսահեն ստեղնաշարի վրայով, սրահը կլցվի երաժշտությամբ, և ես կտառապեմ մեկ անգամ ևս։
EL CONCIERTO
Dentro de escasos minutos ocupará con elegancia su lugar ante el piano. Va a recibir con una inclinación casi imperceptible el ruidoso homenaje del público. Su vestido, cubierto de lentejuelas, brillará como si la luz reflejara sobre él el acelerado aplauso de las ciento diecisiete personas que llenan esta pequeña y exclusiva sala, en la que mis amigos aprobarán o rechazarán —no lo sabré nunca— sus intentos de reproducir la más bella música, según creo, del mundo. Lo creo, no lo sé. Bach, Mozart, Beethoven. Estoy acostumbrado a oír que son insuperables y yo mismo he llegado a imaginarlo. Y a decir que lo son. Particularmente preferiría no encontrarme en tal caso. En lo íntimo estoy seguro de que no me agradan y sospecho que todos adivinan mi entusiasmo mentiroso. Nunca he sido un amante del arte. Si a mi hija no se le hubiera ocurrido ser pianista yo no tendría ahora este problema. Pero soy su padre y sé mi deber, tengo que oírla y apoyarla. Soy un hombre de negocios y sólo me siento feliz cuando manejo las finanzas. Lo repito, no soy artista. Si hay un arte en acumular una fortuna y en ejercer el dominio del mercado mundial y en aplastar a los competidores, reclamo el primer lugar en ese arte. La música es bella, cierto. Pero ignoro si mi hija es capaz de recrear esa belleza. Ella misma lo duda. Con frecuencia, después de las audiciones, la he visto llorar, a pesar de los aplausos. Por otra parte, si alguno aplaude sin fervor, mi hija tiene la facultad de descubrirlo entre la concurrencia, y esto basta para que sufra y lo odie con ferocidad de ahí en adelante. Pero es raro que alguien apruebe fríamente. Mis amigos más cercanos han aprendido en carne propia que la frialdad en el aplauso es peligrosa y puede arruinarlos. Si ella no hiciera una señal de que considera suficiente la 8 ovación, seguirían aplaudiendo toda la noche por el temor que siente cada uno de ser el primero en dejar de hacerlo. A veces esperan mi cansancio para cesar de aplaudir y entonces los veo cómo vigilan mis manos, temerosos de adelantárseme en iniciar el silencio․ Al principio me engañaron y los creí sinceramente emocionados: el tiempo no ha pasado en balde y he terminado por conocerlos. Un odio continuo y creciente se ha apoderado de mí. Pero yo mismo soy falso y engañoso. Aplaudo sin convicción. Yo no soy un artista. La música es bella, pero en el fondo no me importa que lo sea y me aburre. Mis amigos tampoco son artistas. Me gusta mortificarlos, pero no me preocupan. Son otros los que me irritan. Se sientan siempre en las primeras filas y a cada instante anotan algo en sus libretas. Reciben pases gratis que mi hija escribe con cuidado y les envía personalmente. También los aborrezco. Son los periodistas. Claro que me temen y con frecuencia puedo comprarlos. Sin embargo, la insolencia de dos o tres no tiene límites y en ocasiones se han atrevido a decir que mi hija es una pésima ejecutante. Mi hija no es una mala pianista. Me lo afirman sus propios maestros. Ha estudiado desde la infancia y mueve los dedos con más soltura y agilidad que cualquiera de mis secretarias. Es verdad que raramente comprendo sus ejecuciones, pero es que yo no soy un artista y ella lo sabe bien. La envidia es un pecado detestable. Este vicio de mis enemigos puede ser el escondido factor de las escasas críticas negativas. No sería extraño que alguno de los que en este momento sonríen, y que dentro de unos instantes aplaudirán, propicie esos juicios adversos. Tener un padre poderoso ha sido favorable y aciago al mismo tiempo para ella. Me pregunto cuál sería la opinión de la prensa si ella no fuera mi hija. Pienso con persistencia que nunca debió tener pretensiones artísticas.Esto no nos ha traído sino incertidumbre e insomnio. Pero nadie iba ni siquiera a soñar, hace veinte años, que yo llegaría adonde he llegado. Jamás podemos saber con certeza, ni ella ni yo, lo que en realidad es, lo que efectivamente vale. Es ridícula, en un hombre como yo, esa preocupación. Si no fuera porque es mi hija confesaría que la odio. Que cuando la veo aparecer en el escenario un persistente rencor me hierve en el pecho, contra ella y contra mí mismo, por haberle permitido seguir un camino tan equivocado. Es mi hija, claro, pero por lo mismo no tenía derecho a hacerme eso․ Mañana aparecerá su nombre en los periódicos y los aplausos se multiplicarán en letras de molde. Ella se llenará de orgullo y me leerá en voz alta la opinión laudatoria de los críticos. No obstante, a medida que vaya llegando a los últimos, tal vez a aquéllos en que el elogio es más admirativo y exaltado, podré observar cómo sus ojos irán humedeciéndose, y cómo su voz se apagará hasta convertirse en un débil rumor, y cómo, finalmente, terminará llorando con un llanto desconsolado e infinito. Y yo me sentiré, como todo mi poder, incapaz de hacerla pensar que verdaderamente es una buena pianista y que Bach y Mozart y Beethoven estarían complacidos de la habilidad con que mantiene vivo su mensaje. Ya se ha hecho ese repentino silencio que presagia su salida. Pronto sus dedos largos y armoniosos se deslizarán sobre el teclado, la sala se llenará de música, y yo estaré sufriendo una vez más.
Համերգը
Սակավ րոպեների ընթացքում նա նրբագեղորեն կզբաղեցնի իր տեղը դաշնամուրի առջև։ Նա՝ գրեթե աննկատելի հակումով, կարժանանա հասարակության աղմկոտ հարգանքի տուրքին։ Նրա հագուստը` պատված փայլերով, կշողշողա այնպես, ասես թե լույսը արտացոլում է այն հարյուր տասնյոթ հոգու արագացրած ծափահարությունները, որոնք լցրել են այդ փոքրիկ ու բացառիկ սրահը, որտեղ իմ ընկերները կընդունվեն, կամ էլ չեն ընդունվի,- այդ մեկը երբեք չեմ կարող իմանալ. նրա մտադրությունը՝ ստեղծել ամենասքանչելի երաժշտությունը աշխարհում։Կարծում եմ, հաստատ չգիտեմ։ Բախ, Մոցարտ, Բեթհովեն։ Սովոր եմ լսելուն, որ նրանք անպարտելի են, ես ինքս էլ հավատացել եմ դրան և ասել, որ այդպես է։ Մասնավորապես, կնախընտրեի չհայտնվել այդպիսի իրավիճակում։ Խորապես համոզված եմ, ես նրանց դուր չեմ գա և կասկածում եմ, որ բոլորը գլխի կընկնեն, որ իմ ոգևորությունը կեղծ է։ Երբեք չեմ եղել արվեստի սիրահար։ Եթե աղջկաս խելքին չփչեր դաշնակահարուհի լինել, ես հիմա այս խնդրի առաջ կանգնած չէի լինի։ Բայց ես նրա հայրն եմ, և գիտեմ իմ անելիքը, պետք է լսեմ նրան և օգնեմ։ Ես գործարար մարդ եմ, ու ինձ երջանիկ եմ զգում, միայներբ զբաղվում եմ ֆինանսներով։ Կրկնում եմ՝ ես արվեստագետ չեմ։ Եթե կա հարստություն կուտակելու , համաշխարհային շուկայում գերիշխանություն գործադրելու, մրցակիցներին ջախջախելու մի արվեստ, ապա ես այդ արվեստում առաջին տեղում եմ: Երաժշտությունը հիասքանչ է, անկասկած, բայց չգիտեմ, արդյոք աղջիկս կարող է վերստեղծել այդ սքանչելիությունը։ Նա նույնպես կասկածում է։ Հաճախ, լսումներից հետո տեսնում եմ նրան լաց լինելիս՝ չնայած ծափահարումներին։ Մյուս կողմից էլ, եթե ինչ-որ մեկը ծափահարում է առանց ոգու, աղջիկս ունակ է ամբոխի միջից նրան նկատելու, ինչը բավական է, որ տանջվեմ, և այդտեղից սկսած վայրագաբար ատեմ նրան։Բայց հազվադեպ է պատահում, որ ինչ-որ մեկը սառնորեն է հավանություն տալիս։ Մոտիկ ընկերներս իրենց իսկ մաշկի վրա են զգացել այն, որ ծափահարության մեջ սառնությունը վտանգավոր է, և կարող է կործանել նրանց։ Եթե աղջիկս այնպիսի նշան չաներ, որ համարում է ծափահարությունները բավարար, նրանք կշարունակեին ծափահարել ամբողջ գիշեր, այն վախից, որ չլինեն առաջինը, ով կդադարի ծափահարելը։ Երբեմն սպասում են իմ հոգնելուն, որպեսզի դադարեն ծափահարելը, և այդ ժամանակ տեսնում եմ, թե ինչպես են հետևում ձեռքերիս՝ սարսափահար, որ ինձնից առաջ չընկնեն և սկիզբ տան լռությանը։Սկզբում ինձ խաբում էին, և ինձ թվում էր, թե նրանք անկեղծորեն հուզված էին, սակայն ժամանակն իզուր չի անցել. ես նրանց հասցրել եմ լավ ճանաչել։Մի շարունակական և աճող ատելություն ինձ իրենով է արել։ Սակայն ես ինքս էլ եմ կեղծ ու խարդախ, ծափահարում եմ առանց համոզմունքի։ Ես արվեստագետ չեմ, երաժշտությունն էլ գեղեցիկ է հնչում, սակայն իրականում ինձ դա չի հետաքրքրում , և ձանձրացնում է ինձ։ Իմ ընկերները նույնպես արվեստագետներ չեն, և ինձ դուր է գալիս նրանց նվաստացնել, սակայն ինձ չեն անհանգստացնում․ Այ ուրիշներն են, որ ինձ նյարդայնացնում են։ Նստում են միշտ առաջնային կարգերում և ամեն պահի ինչ-որ բան են նշում իրենց գրքույկում։ Նրանք ստանում են աղջկաս կողմից խնամքով գրված և անձամբ ուղարկված մուտքի անվճար տոմսեր։ Նրանցից նույնպես նողկանք եմ ապրում. լրագրողներ են։ Պարզ է, որ ինձից վախենում են, և հաճախակի կարողանում եմ նրանց գնել։ Սակայն երկու-երեք հոգու լկտիությանը չափ չկա, և պահից պահ համարձակվում են ինձ ասել, թե իմ աղջիկը անպիտան կատարող է։
Աղջիկս վատ դաշնակարուհի չէ։ Դա ինձ հավաստիացնում են հենց նրա ուսուցիչները։ Ուսում է ստացել մանուկ հասակից, և շարժում է իր մատները ավելի թեթևությամբ ու ճարպկությամբ, քան իմ քարտուղարուհիներից որևէ մեկը։ Ճիշտ է, հազվադեպ եմ հասկանում նրա կատարումները, բայց դա նրանից է, որ ես արտիստ չեմ, և աղջիկս դա լավ գիտի։ Նախանձը գարշելի մեղք է։ Թշնամիներիս հետ այս փոխհարաբերությունը կարող է լինել մի քանի բացասական քնադատությունների թաքնված գործոնը։ Զարմանալի չէր լինի, եթե այս պահին ժպտացողներից ու մի քանի րոպեից ծափահարողներից մի քանիսը, , խրախուսեն այդ բացասական դատողությունները։Ունենալ ազդեցիկ հայր նրա համար միաժամանակ և նպաստավոր է և ճակատագրական։ Ինքս ինձ հարցնում եմ, ինչպիսին կլինէր մամուլի կարծիքը, եթե նա չլինէր իմ դուրստրը։ Համառորեն կարծում եմ, որ երբեք էլ չէր ձեռք բերի արտիստական հավակնություններ։ Դա մեզ բացի անորոշությունից և անքնությունից ուրիշ բանի չի հասցրել։ Բայց ոչ ոք այս քսան տարա ընթացքում չէր էլ կարող երազել հասնել նրան ինչին ես եմ հասել։ Երբեք չենք կարող հաստատ իմանալ՝ ոչ նա, ոչ ես, ինչը իրականում արժեք ունի։Ծիծաղելի է, իմ նման տղամարդու համար սա է անհանգստությունս։ Եթե չլիներ այն գործոնը, որ նա իմ աղջիկն է, կհայտարաեի, որ ատում եմ նրան։Երբ ես տեսնում եմ, որ նա բեմ է դուրս գալիս, համառ դժգոհություն է եռում իմ կրծքավանդակում, իր և իմ դեմ ,որ թույլ եմ տվել նրան շարունակել այսպիսի սխալ ճանապարհով։ Իմ աղջիկն է, ճիշտ է, բայց հենց դրա համար չուներ իրավունք ինձ հետ այդպես վարվելու։ Վաղը նրա անունը կհայտնվի թերթերում և ծափահարությունները կբազմապատկվեն տպագիր տառերի տեսքով։ նա կլցվի հպարտությամբ և բարձրաձայն կկարդա գովաբանող քննադատների կարծիքը։ Այնուամենայնիվ, երբ վերջը մոտենում է , երևի թե նրանց մոտ, որոնց գովասանքը ամենահիացականն է և փառաբանվածը, հնարավոր կլինի նկատել, թե ինչպես կթրջվեն նրանց աչքերը, և թե ինչպես նրանց ձայնը կցածրանա՝ վերածվելով մի թույլ շշուկի, և ,ի վերջո, կավարտվի լացով , վշտահար և անսահման աղաղակով։ Եվ ես ինձ կզգամ, թե ինչպես է իմ ամբողջ ուժը, անկարող նրան ստիպել մտածելու ,որ իրապես նա հիանալի դաշնակարուհի է, և Բախը, Մոցարտը, և Բեթովենը գոհ կլինեին այն հմտությամբ, որով նա կենդանի է պահում իրենց պատգամը։ Արդեն իսկ տիրում է հանկարծակի լռությունը, որը ազդարարում է նրա բեմ դուրս գալը։ Շուտով նրա երկար ու ներդաշնակ մատները կսահեն ստեղնաշարի վրայով, սրահը կլցվի երաժշտությամբ, և ես կտառապեմ մեկ անգամ ևս։
EL CONCIERTO
Dentro de escasos minutos ocupará con elegancia su lugar ante el piano. Va a recibir con una inclinación casi imperceptible el ruidoso homenaje del público. Su vestido, cubierto de lentejuelas, brillará como si la luz reflejara sobre él el acelerado aplauso de las ciento diecisiete personas que llenan esta pequeña y exclusiva sala, en la que mis amigos aprobarán o rechazarán —no lo sabré nunca— sus intentos de reproducir la más bella música, según creo, del mundo. Lo creo, no lo sé. Bach, Mozart, Beethoven. Estoy acostumbrado a oír que son insuperables y yo mismo he llegado a imaginarlo. Y a decir que lo son. Particularmente preferiría no encontrarme en tal caso. En lo íntimo estoy seguro de que no me agradan y sospecho que todos adivinan mi entusiasmo mentiroso. Nunca he sido un amante del arte. Si a mi hija no se le hubiera ocurrido ser pianista yo no tendría ahora este problema. Pero soy su padre y sé mi deber, tengo que oírla y apoyarla. Soy un hombre de negocios y sólo me siento feliz cuando manejo las finanzas. Lo repito, no soy artista. Si hay un arte en acumular una fortuna y en ejercer el dominio del mercado mundial y en aplastar a los competidores, reclamo el primer lugar en ese arte. La música es bella, cierto. Pero ignoro si mi hija es capaz de recrear esa belleza. Ella misma lo duda. Con frecuencia, después de las audiciones, la he visto llorar, a pesar de los aplausos. Por otra parte, si alguno aplaude sin fervor, mi hija tiene la facultad de descubrirlo entre la concurrencia, y esto basta para que sufra y lo odie con ferocidad de ahí en adelante. Pero es raro que alguien apruebe fríamente. Mis amigos más cercanos han aprendido en carne propia que la frialdad en el aplauso es peligrosa y puede arruinarlos. Si ella no hiciera una señal de que considera suficiente la 8 ovación, seguirían aplaudiendo toda la noche por el temor que siente cada uno de ser el primero en dejar de hacerlo. A veces esperan mi cansancio para cesar de aplaudir y entonces los veo cómo vigilan mis manos, temerosos de adelantárseme en iniciar el silencio․ Al principio me engañaron y los creí sinceramente emocionados: el tiempo no ha pasado en balde y he terminado por conocerlos. Un odio continuo y creciente se ha apoderado de mí. Pero yo mismo soy falso y engañoso. Aplaudo sin convicción. Yo no soy un artista. La música es bella, pero en el fondo no me importa que lo sea y me aburre. Mis amigos tampoco son artistas. Me gusta mortificarlos, pero no me preocupan. Son otros los que me irritan. Se sientan siempre en las primeras filas y a cada instante anotan algo en sus libretas. Reciben pases gratis que mi hija escribe con cuidado y les envía personalmente. También los aborrezco. Son los periodistas. Claro que me temen y con frecuencia puedo comprarlos. Sin embargo, la insolencia de dos o tres no tiene límites y en ocasiones se han atrevido a decir que mi hija es una pésima ejecutante. Mi hija no es una mala pianista. Me lo afirman sus propios maestros. Ha estudiado desde la infancia y mueve los dedos con más soltura y agilidad que cualquiera de mis secretarias. Es verdad que raramente comprendo sus ejecuciones, pero es que yo no soy un artista y ella lo sabe bien. La envidia es un pecado detestable. Este vicio de mis enemigos puede ser el escondido factor de las escasas críticas negativas. No sería extraño que alguno de los que en este momento sonríen, y que dentro de unos instantes aplaudirán, propicie esos juicios adversos. Tener un padre poderoso ha sido favorable y aciago al mismo tiempo para ella. Me pregunto cuál sería la opinión de la prensa si ella no fuera mi hija. Pienso con persistencia que nunca debió tener pretensiones artísticas.Esto no nos ha traído sino incertidumbre e insomnio. Pero nadie iba ni siquiera a soñar, hace veinte años, que yo llegaría adonde he llegado. Jamás podemos saber con certeza, ni ella ni yo, lo que en realidad es, lo que efectivamente vale. Es ridícula, en un hombre como yo, esa preocupación. Si no fuera porque es mi hija confesaría que la odio. Que cuando la veo aparecer en el escenario un persistente rencor me hierve en el pecho, contra ella y contra mí mismo, por haberle permitido seguir un camino tan equivocado. Es mi hija, claro, pero por lo mismo no tenía derecho a hacerme eso․ Mañana aparecerá su nombre en los periódicos y los aplausos se multiplicarán en letras de molde. Ella se llenará de orgullo y me leerá en voz alta la opinión laudatoria de los críticos. No obstante, a medida que vaya llegando a los últimos, tal vez a aquéllos en que el elogio es más admirativo y exaltado, podré observar cómo sus ojos irán humedeciéndose, y cómo su voz se apagará hasta convertirse en un débil rumor, y cómo, finalmente, terminará llorando con un llanto desconsolado e infinito. Y yo me sentiré, como todo mi poder, incapaz de hacerla pensar que verdaderamente es una buena pianista y que Bach y Mozart y Beethoven estarían complacidos de la habilidad con que mantiene vivo su mensaje. Ya se ha hecho ese repentino silencio que presagia su salida. Pronto sus dedos largos y armoniosos se deslizarán sobre el teclado, la sala se llenará de música, y yo estaré sufriendo una vez más.
Լուսիա Էստրադա- Թիվ կա (թարգմանություն)
Թիվ կա
Մի թիվ կա ամեն փողոցում ,
Ամեն մարմնում, ամեն անվան մեջ,
Բայց ոչ այն, որը ցույց է տալիս այն հեռավորությունը,
Որ բաժանում է ինձ առեղծվածի շեմերից ,
Անհրաժեշտ բառերի քանակ,
Որպեսզի վերջնականապես բացվեն նրա դռները ․
Ոչ այն,որ ինձ հուշում է
Թե ինչքան ժամանակ կծախսեմ
երեկոյան միջանցքներով շրջելու համար ,
Որն է այն ճանապարհը, որը տանում է դեպի խնջույքի կենտրոն,
Որ ժամին կիմանամ գաղտնիքը այգու,
Երազի կապույտի տարիքը,
Լույսի ընդլայնումը, որ համապատասխանում է ինձ ։
Número Hay
un número en cada calle,
en cada cuerpo, en cada nombre,
pero no aquel que señale la distancia
que me separa de los umbrales del misterio,
la cantidad de palabras necesarias
para que se abran por fin sus puertas;
no el que me indique
cuánto tardaré en recorrer
los pasillos de la tarde;
cuál el camino que conduce
al centro de la fiesta;
a qué hora sabré el secreto del jardín,
la edad azul del sueño,
la extensión de luz que me corresponde.
Թիվ կա
Մի թիվ կա ամեն փողոցում ,
Ամեն մարմնում, ամեն անվան մեջ,
Բայց ոչ այն, որը ցույց է տալիս այն հեռավորությունը,
Որ բաժանում է ինձ առեղծվածի շեմերից ,
Անհրաժեշտ բառերի քանակ,
Որպեսզի վերջնականապես բացվեն նրա դռները ․
Ոչ այն,որ ինձ հուշում է
Թե ինչքան ժամանակ կծախսեմ
երեկոյան միջանցքներով շրջելու համար ,
Որն է այն ճանապարհը, որը տանում է դեպի խնջույքի կենտրոն,
Որ ժամին կիմանամ գաղտնիքը այգու,
Երազի կապույտի տարիքը,
Լույսի ընդլայնումը, որ համապատասխանում է ինձ ։
Número Hay
un número en cada calle,
en cada cuerpo, en cada nombre,
pero no aquel que señale la distancia
que me separa de los umbrales del misterio,
la cantidad de palabras necesarias
para que se abran por fin sus puertas;
no el que me indique
cuánto tardaré en recorrer
los pasillos de la tarde;
cuál el camino que conduce
al centro de la fiesta;
a qué hora sabré el secreto del jardín,
la edad azul del sueño,
la extensión de luz que me corresponde.
Լուիսա Էստրադա. բանաստեղծություններ
Թարգմանություն
A una sombra Lucía Estrada (Medellín)
Sueño teñido por la locura: noticias de barcos perdiéndose en la lejanía, dolor de sal que habla a través de las bocas de las mujeres. En las manos de alguien leo su desamparo. Noticias ahora fragmentadas como antes lo estuvieron sus cuerpos.
Reaparecen, nos miran. Todas las posibilidades del horror reunidas en el espasmo de saberlos vivos en algún lugar respirando un aire de ceniza que los lleva lejos, más lejos que la muerte.
Alguien grita sus nombres, pero es a nosotros a quienes llaman.
Դեպի ստվերը Լուսիա Էստրադա
Խելագարությունով երանգավորված երազ. հեռուներում կորչող նավերի լուրեր, աղե ցավ, որ խոսում է կանանց բերանի միջոցով։ Ինչ-որ մեկի ձեռքերում կարդում եմ նրա անօգնականությունը։ Հիմա լուրերն են մասնատվում, ինչպես նախկինում նրանց մարմինները։
Նրանք նորից հայտնվում են, նայում են մեզ։ Սարսափի բոլոր հնարավորությունները խմբավորվել են այն իմացության կծկման մեջ, որ նրանք ինչ-որ տեղ կենդանի շնչում են մոխրե օդը, որը նրանց տանում է հեռու, ավելի հեռու քան մահը։
Ինչ-որ մեկը բղավում է նրանց անունները, սակայն մեզ է, որ կանչում են։
Cotidiana
Un gesto amargo se desprende de mi boca, rueda por la calles, desaparece.
En algún lugar, alguien cultiva espejos para borrarlo todo. Su oficio reverbera en cada sílaba de aire.
Vivir es una extraña condición de la muerte. Yo la llevo conmigo, pero no pesa en mi cuerpo su luna espectral.
En cada rostro reflejado un nombre se diluye. Ruego para que el mío permanezca indescifrable.
Ամենօրյա Լուսիա Էստրադա
Մի տհաճ ժեստ դուրս է պրծնում բերանիցս, գլորվում փողոցներով, ու անհետանում։
Մի ուրիշ վայրում, ինչ-որ մեկը հայելիներ է ստեղծում, որպեսզի ջնջի ամեն բան։ Նրա արհեստը արտացոլվում է օդի յուրաքանչյուր վանկում։
Ապրելը մահվան մի տարօրինակ պայման է։ Ես այն տանում եմ ինձ հետ, սակայն նրա ուրվականային լուսապատկերը չի ծանրեցնում իմ մարմինը։
Յուրաքանչյուր երեսի արտացոլանքում մի անուն է նոսրանում։ Աղոթում եմ, որ իմը մնա անընթեռնելի։
Alfabeto del tiempo
A Eugenio Montejo
Imposible saber la hora del polvo que se acumula y va tomando cuerpo en lo que no miramos con fijeza. Solo y amargo, como un presentimiento, tiembla un instante a contraluz mientras se extinguen los minutos, las palabras, los pasos que acercan su verdad.
Bocas abiertas al hastío, puertas cerradas para siempre. Pequeñas sílabas de un alfabeto anterior que se diluye en oscuras imágenes que no logro entender. Tiempo, ¿qué haremos con el horizonte? Muda de un silencio antiguo, extiendo mi mano para que no pasen, para poder mirarlas un poco más, para que el no saber me acerque a ellas, para hundirme en su no aspiración y desaparecer secretamente como un enigma, como una sombra, o como el pájaro muerto al que ningún aire reclama.
Ժամանակի այբուբենը Լուսիա Էստրադա
Նվիրվում է էուխենիո Մոնտեխոյին
Անհնար է հասկանալ փուշու գոյացման ժամը, որը կուտակվում և ընդունում է մի ձև, ինչին չենք նայում գամված։ Մենակ ու դժկամ , ինչպես մի զգագցողություն , դողում է մի ակնթարթ ընդդեմ լույսի, քանի որ րոպեները, բառերը, քայլերը իր ճշմարտությունը մոտեցնում են ոչնչացման։
Ձանձրույթից բացված բերաններ, ընդմիշտ փակված դռներ։Մի նախկին այբուբենից փոքրիկ վանկեր, որոնք նոսրանում են մուգ պատկերների մեջ, որոնք չեմ կարողանում ընկալել։ Ժամանակ, ի՞նչ ենք անելու հոիզոնի հետ։ Վաղեմի լռությունից համրացած, երկարեցնում եմ ձեռքս, որպեսզի չկարողանան անցնել, որպեսզի կարողանամ նրանց մի փոքր ավել նայել, որպեսզի չիմացությունը ինձ ավելի մոտեցնի իրենց, որ սուզվեմ նրա չձգտման մեջ ու գաղտնի անհետանամ, ինչպես մի հանելուկ, ինչպես մի ստվեր, կամ էլ ինչպես մի սատկած թռչուն, որը այլևս երկինքի մաս չի կազմում։
Día 17 - Diario de Karabaj | Nacimos y vivimos con este conflicto. ¡Pero no queremos morir en él!
 |
| Foto de Anush Babajanian |
Por Lika Zaqaryán
Todos los días espero que hoy sea el último día de mi "Diario de guerra". Pero parece que no, seguimos así.
¿Sabes qué hace que Artsakh y Stepanakert sean únicos? Nosotros, los ciudadanos de nuestro orgulloso y montañoso Karabaj, siempre hemos dicho a todos que si existe un lugar más seguro, está aquí, en Artsaj. Y eso es pura verdad, bueno, solía serla. Podríamos caminar por la ciudad toda la noche y nadie se acercaría a decir algo. También había un equipo especial de "defensores" que paseaban por la ciudad saludando cortésmente al transeúnte. ¿Y ahora? Después de la tragedia de Hadrut (cuando un grupo de azeríes irrumpió en los hogares de la gente, los mató brutalmente y quemó sus casas) ya no nos sentimos seguros en ningún lado, ya no.
¿En qué han convertido nuestra hogar?
Nos bombardearon con que pudieron, destruyeron todo lo que habíamos creado durante los últimos 30 años, nos hicieron pasar por la muerte de nuestros seres queridos, por miedo, por dolor. ¡No solo estoy triste hoy, sino que estoy enojada! Me volví loco de ira hacia ellos, hacia nosotros, hacia el mundo. Incluso hacia los armenios que dicen grandes palabras, que escriben "¡lanza cohetes hacia ellos!", Que no tienen la menor idea de lo que se siente al no recibir una llamada de tus seres queridos que están frente a la bala del enemigo. Estoy enojada con los que crean armas, con los que las venden. Estoy enojada incluso con quienes trabajan como guardias de seguridad en tales empresas.
¿Tiene idea de cuánto dinero se ha gastado hasta ahora en los proyectos de mantenimiento de la paz? ¡UNA GRAN CANTIDAD! ¿Cuántas personas hicieron una fortuna con esos proyectos? ¿Cuántos entrenadores hablaron sobre pensamiento crítico, sobre el discurso de odio? Si nadie quiere decir esto, entonces lo haré; todo fue POR NADA, todo está perdido.
¿Por qué se pagan a los diplomáticos de la OSCE? Para mí es el misterio del siglo.
A veces me preguntan durante las entrevistas "¿cómo se puede resolver este conflicto?" ¿Debería depender de mí responder a esta pregunta? El mundo ni siquiera reconoce mi diploma en Ciencias Políticas porque es de una universidad no reconocida en un país no reconocido. Todos estos científicos, expertos están invitados a conferencias internacionales, mientras que la pregunta "qué hacer" se dirige a un ciudadano común.
Hoy recibí paquetes de mis amigos: una barra de chocolate, pantalones militares, pepinos, queso y mi golosina favorita: una granada.
Ahora vivimos la vida de la que solían contarnos nuestros padres, antes de irnos a la cama.
Nacimos y vivimos con este conflicto. ¡Pero no queremos morir en él!
Día 19, Diario de guerra, Karabaj
 |
| Martuni, 2020 Foto de Anush Babajanian |
Por Lika Zaqaryán
No termina ... Realmente, no termina. La comunidad internacional está haciendo su trabajo, fingiendo ser sorda y muda. ¿Sabes que la frase “sordo y mudo” no se usa hoy en día? Tampoco usan la palabra sordomudo, usan la palabra sordo. Porque estas personas especiales no son tontas. Hablar no siempre significa decir palabras. Significa transmitir su mensaje. Por lo tanto, dicen: "¡No somos tontos"! Y ahora la sociedad está haciendo lo contrario; pronuncia palabras (declaraciones), pero de hecho, no dice nada.
Me pregunto si el mundo entiende que esta no es solo una guerra por Karabaj. Para mí, estօ no es un conflicto regional, este es un lugar donde podría comenzar la tercera guerra mundial. Hay tantas partes interesadas, tanto petróleo, dinero, fabricantes de armas y actores en este tema que esta no es una guerra para el pequeño Karabaj. Pero lo más ofensivo de todo esto es que todo esto está sucediendo en el territorio de nuestro hogar, y en este momento estamos perdiendo a nuestros mejores hombres ... Todos dicen: “¡No podemos estar rotos! ¡Esta gente no se puede romper! " Usted sabe, rompemos cada dia, cada vez con las nombres de la lista de los muertos.. Sí, nos estamos curando , nos estamos poniendo de pie, pero nos estamos derrumbando ...
Dicen que en una guerra, la gente mala empeora y la gente buena mejora ... Conocí a mucha gente increíblemente amable durante esta guerra. No conocía sus vidas antes, pero estoy muy feliz de que la guerra me las haya dado. ¿Sabes lo que es recibir un regalo en este momento? ¡No puedo expresarlo con palabras! Me gustaría mucho compartir cómo es, pero creo que al mundo le faltan palabras para esto… Una vez pregunté a mi madre, quien se casó durante la guerra, cómo se lo decidió . Cuando papá escuchó esto, dijo: “No sabíamos cuándo terminaría la guerra. Si hubiéramos sabido que terminaría en el 94, quizás hubiéramos esperado. Pero, ¿cómo podríamos saberlo? La guerra continuaba, pero teníamos que vivir y llegó el amor ”.
Hoy, vivo en una guerra y espero a que termine. Todos, supongo. La vida parece haberse detenido. No recordamos qué día de la semana, fecha, hora ... Solo recordamos que este es el día 19 de la guerra. Mi calendario ha cambiado, y en lugar de Antes de Cristo y Después de Cristo, está Antes de la guerra y Después de la guerra. Pero recordé lo que dijo mi padre: “No sabíamos cuándo terminaría la guerra. ¡Y la vida tenía que continuar! " No sé cuándo terminará la guerra, ¿verdad? Entonces, decidí aprender a vivir durante la guerra, y no simplemente existir hasta que termine. Realmente espero que sea muy pronto, pero por ahora buscaré buenas señales todos los días y alimentaré a los peces.
La noche era tranquila en Stepanakert
 |
| Shushi, 2020 Foto de Anush Babajanian |
La noche y en este momento en Stepanakert esta tranquila, no han habido casos de bombardeos y cohetes. Anoche se escucharon algunos sonidos de explosión .El Sistema de Defensa Aérea del Ejército de Defensa estaba funcionando, porque los vehículos aéreos no tripulados de las Fuerzas Armadas de Azerbaiyán aparecieron en el cielo. En este momento Stepanakert continua quedar en paz.
HHoy es el segundo día del alto el fuego, ayer al final del día se anunció oficialmente que las fuerzas armadas azerbaiyanas no realizaron bombardeos en dirección a asentamientos pacíficos, pero las operaciones militares continúan en ambas direcciones de la línea del frente, no se alcanzó el alto el fuego.
Las devastaciones en Stepankert son muy grandes; edificios residenciales, instituciones civiles, están en tal estado, que no se puede hablar de restauración en este momento, por que la guerra no se ha detenido. Sin embargo, debo mencionar, que el Servicio de Situaciones de Emergencia de Artsakh funciona muy operativo, especialmente en relación con la remoción de minas ycon la remoción de misiles de los territorios. Una hora después del lanzamiento del cohete el sevicio retira del área todo lo que pueda crear peligro: municiones sin detonar, etc.En este sentido, la ciudad se limpia cada segundo.
Hay que recordar que no se respeta la cesación del fuego humanitaria acordada dos veces entre Armenia y Azerbaiyán, por lo que las partes se culpan mutuamente. Sin embargo, la parte armenia ha reafirmado en repetidas ocasiones su compromiso de mantener la cesación del fuego, haciendo hincapié en que está dispuesta a aplicar las normas de vigilancia de la cesación del fuego acordadas e introducir mecanismos de verificación, que la parte azerbaiyana evita.
Ana Maria Shua
"El dragón"
El problema es que el dragón no sabe hacer nada. Está demasiado
viejo para volar y logra apenas un patético revoloteo de gallina. Aunque un
par de columnas de humo se elevan débilmente de sus narinas escamosas,
ya no es capaz de expeler su fuego vengador. Es interesante, le dice el
director, muy interesante, pero más apropiado para un zoológico que para un
circo. Embalsamado, en su momento, podrá vendérselo por una buena suma
a cualquier museo.
Y el dueño, o tal vez el representante del dragón, se va del circo desalentado,
arrastrando su cansina, una familia de vampiros vegetarianos, un ex-ángel
que exhibe torpemente los muñones de sus alas mutiladas.
Վիշապը
Վիշապի խնդիրն այն է, որ չգիտի ոչ մի բան անել։ Չափազանց ծեր է թռչելու համար,
և հազիվ թե հավի չնչին թրթիռին հասնի։ Չնայած, որ մի զույգ ծխի սյուներ են աղոտ
վեր բարձրանում իր թեփուկավոր քթանցքներից, նա այլևս ի վիճակի չէ դուրս մղելու իր
վրիժառու հուրը։ Հետաքրքիր է, ասում է տնօրենը, շատ հետաքրքիր է, բայց ավելի
կենդանաբանակ այգու բան է, քան կրկեսի։ Զմռսած, իր ժամանակը երբ հասնի, կարելի է
մի լավ գնով ծախել որևէ թանգարանին։
Եվ տերը, կամ երևի վիշապի ներկայացուցիչը, լքում է կրկեսը հուսահատ՝ քարշ տալով իր
հոգնածությունը, մի բուսակեր վամպիրենրի ընտանիք, մի նախկին հրեշտակ, ով անհաճո
ձևով ցուցադրում էր իր խեղված թևերի կոճղերը։
Sin título/Ana Maria Shua
Mi papá no está contento conmigo. Me mira más triste que enojado porque sabe que le oculto
un secreto. Estás muerto, quisiera decirle. Pero tengo miedo de que no venga más.
Անվերնագիր
Անա Մարիա Շուա
Հայրս գոհ չէ ինձնից։ Ինձ նայում է ավելի տխուր քան զայրացած, քանի որ գիտի՝ իրենից
գաղտնիք եմ թաքցնում։ «Դու մեռած ես»,- ուզում եմ ասել նրան, բայց վախենում եմ, որ
էլ չի վերադառնա։
Ir y quedarse, de Lope de Vega
Ir y quedarse, y con quedar partirse,
partir sin alma, y ir con alma ajena,
oír la dulce voz de una sirena
y no poder del árbol desasirse;
arder como la vela y consumirse,
haciendo torres sobre tierna arena;
caer de un cielo, y ser demonio en pena,
y de serlo jamás arrepentirse;
hablar entre las mudas soledades,
pedir prestada sobre fe paciencia,
y lo que es temporal llamar eterno;
creer sospechas y negar verdades,
es lo que llaman en el mundo ausencia,
fuego en el alma, y en la vida infierno.
Գնալ ու մնալ/ Լոպե դե Վեգա
Գնալ ու մնալ , և մնալով բաժանվել
Բաժանվել անհոգի , և հեռանալ օտարի հոգով
Ականջ դնել մի սիրենի քաղցր ձայնին
Եւ չկարողանալ ծառից պոկվել
Վառվել մոմի պես`դառնալով դրա մի մասը
Փխրուն ավազի վրա աշտարակներ կառուցելով
Ընկնել երկնքից, ցավով լի դև դառնալ
Եւ դառնալ՝ առանց զղջալու
Խոսել լուռ միայնության միջից
Աղոթել խաղաղություն գտնելու հավատով
Եւ այն, ինչը որ ժամանակավոր է
Կոչել հավերժ
Հավատալ կասկածանքներին, և ժխտել ճշմարտությունը
Այն է, ինչ փուչ աշխարհում անվանում են
Կրակ հոգում և դժոխային կյանքում։
"Al triste"
Borges
Ahí está lo que fue: la terca espada
del sajón y su métrica de hierro,
los mares y las islas del destierro
del hijo de Laertes, la dorada
luna del persa y los sin fin jardines
de la filosofía y de la historia,
el oro sepulcral de la memoria
y en la sombra el olor de los jazmines.
Y nada de eso importa. El resignado
ejercicio del verso no te salva
ni las aguas del sueño ni la estrella
que en la arrasada noche olvida el alba.
Una sola mujer es tu cuidado,
igual a las demás, pero que es ella.
Այդտեղ կա այն, ինչ կար․ Սաքսոնյան համառ սուրը
և նրա երկաթե չափածոն,
Լաերտի որդու աքսորի ծովերն ու կղզիները,
պարսկական ոսկե լուսինը և փիլիսոփայության ու պատմության
անծայրածիր այգիները, շիրիմի հիշատակի ոսկին,
իսկ ստվերում՝ հասմիկի բույրը։
Եվ սրանցից ոչ մեկը կարևոր չէ։
Հրաժարական տված
Տաղի գործածումը չի փրկում քեզ,
ոչ էլ կփրկի ջրեղենը երազի,
ոչ էլ աստղը, որ բոցավառված ա
գիշերային երկնքում մոռանում է լուսաբացը։
Միայնակ մի կին է քեզ մտահոգողը
նման մնացածին, բայց յուրովի։
Orlando Fonseca, un joven de 29 años, vivía en un piso lujoso en el centro de Barcelona. Jamás había tenido problemas con sus vecinos, pero un día se puso furioso por el ruido que llegaba del piso de su vecina Clara Valdéz. Orlando asomó la cabeza por la ventana para quejarse del ruido y en el mismo instante vio que su vecina se caía desde la ventana del piso de arriba. De manera asombrosa Orlando fue capaz de cogerla en el aire. Todo pasó muy rápido, la chica estaba estresada y no dejaba de llorar y pedir disculpas. Resultó, que ella se había caído por una de las ventanas de su piso, que estaba rota. La llevaron al hospital, porque ella tenía varias heridas en el cuerpo. Allí ella dijo que quería ver a Orlando, que le había salvado la vida y darle las gracias.
1.¿Por qué Orlando estaba enfadado?
- a) Ese día el niño del vecino le rompió la ventana.
- b) El vecino le pidió prestarle dinero.
- c) No funcionaba el ascensor.
- d) Los vecinos hacían ruido.
- a) Cayó una estrella del cielo.
- b) Recibió un ramo de flores de su vecina de arriba.
- c) Se caía la vecina del piso de arriba.
- d) Los vecinos del piso de arriba tiraban la ropa vieja
- a) Su novio la abrazó y no la dejó caer.
- b) Cayó sobre el árbol.
- c) Se abrió el paracaídas.
- d) Orlando la cogió en el aire.
- a) Estaba muy emocionada y asustada.
- b) Intentaba otra vez saltar de la ventana.
- c) Se quejaba, ¿por qué la habían salvado?
- d) Se reía todo el tiempo.
- a) Tenía dolor de muela.
- b) Tenían que curarle las heridas.
- c) Ella no quería quedarse en su casa.
- d) Estaba engripada y tenía fiebre.
- a) ¿Tienes muchos parientes que estudian en Cataluña?
- b) ¿Dónde estudian los amigos de tu hermano?
- c) ¿Quién tiene muchos amigos?
- d) ¿A qué se dedican los amigos de tu hermano?
- a) ¿Cuándo los turistas devolvieron los billetes?
- b) ¿Por qué los turistas devolvieron los billetes?
- c) ¿Qué devolvieron los turistas?
- d) ¿Qué van a hacer los turistas?
- a) ¿Quién deseó mucha felicidad a tu madre el día de su cumpleaños?
- b) ¿A quién te gusta regalar flores el día de su cumpleaños?
- c) ¿Qué sueles regalar a tu madre el día de su cumpleaños?
- d) ¿Cuándo es el día de cumpleaños de tu madre?
- a) ¿Dónde se encuentra la ciudad de Barcelona?
- b) ¿Quién nos comunicó la noticia?
- c) ¿Cuándo Teresa irá de vacaciones a Barcelona?
- d) ¿Adónde se marcha Teresa?
- a) ¿Quién dice que Tadeo no tiene nada grave?
- b) ¿Por qué de repente Tadeo se sintió mal?
- c) ¿Tiene algo grave Tadeo?
- d) ¿Qué dice el médico?
1. redondo 2. amable 3. triste 4.hermoso
1. descontento 2. feliz 3. feo 4. complicado
1.libre 2. incompleto 3. vacío 4. ligero
Կարմենի ընտանիքի անդամները ռոմայական գնչուներ էին, և ֆլամենկո պարը իր արյան մեջ կար։ Երբ Կարմենի հայրը առաջին անգամ նրան տեսավ պարելուց , հարցրեց ինքն իրեն, թե արդյոք, երբ Կարմենը ծնվել էր, այն օրվա փոթորիկից ինչ-որ մի մաս չէր մտել դստեր երակների մեջ։
Կարմենը սովորել էր ֆլամենկո պարել իր մորաքրոջից , ով մեծ պարուհի էր։ Սակայն փոքրիկը երբեք չէր հետևում կանոներին, նա ստեղծում էր իրենը։ Գումար վաստակելու համար, ոտաբոբիկ պարում էր ծովի դիմացի պանդոկներում ։ Վաստակել էր նաև ամենադաժան նավաստիների հարգանքը, որոնք նրան անվանում էին Կապիտանուհի։
Շուտով սկսեց ներկայանալ մեծ բեմերում։ Վաստակեց բավականաչափ գումար, որով իր ընտանիքը թողեց այն խրճիթը, որտեղ ծնվել էր, և տեղափոխվեցին ավելի պատշաճ բնակարան։ Ի վերջո, նրանք կարողանում էին գնել խոզապուխտով բրդուճներ՝ միայն սարդինա ուտելու փոխարեն ։
Բեմում Կարմենը նախընտրում էր տաբատ, ֆլամենկոյի բոլերո ժակետ, ավանդական հագուստ, որ պարողներն էին կրում։ Երբ առաջին անգամ դուրս եկավ բեմ այսպես հագնված, հանդիսատեսը խելագարվեց։ <<Ինչպե՞ս կարող է կինը հագնել տղամարդու համար նախատեսված հագուստ>>։ Սակայն հենց սկսեց պարել, բոլորին լռեցրեց։ Երբեմն ջարդվում էին կոշիկները իր արագ քայլերից և ձայն հանում բեմի վրա։ Նրա հարվածները այնքան կատաղի էին, որ հանդիսատեսներից մեկը գոռաց, թե նրա պարը գերբնական է։
Կարմենը այնքան հրաշալի պարուհի էր, որ նրան ներկայում էլ համարում են գնչուների թագուհի ։
La cultura cubana es un crisol donde se funden manifestaciones culturales de 3 continentes: Europa, Africa y Asia .
La música cubana
Cuba depende en gran medida de su turismo y gran parte de su oferta gastronómica está enfocada a el. Aunque el cubano prefiere la carne, el turista usualmente llega ansioso de reventar de marisco. Los preferidos siempre son el camarón y la langosta.
Cuba tiene la dicha de ser la cuna de grandes escritores a nivel latinoamericano y mundial, ya que no sólo esta ha desarrollado su propio estilo desde los años 1800, sino que la política en la isla ha apoyado y estimulado, en gran forma, el desarrollo de la literatura en la región.Escritores como José Martí, Nicolás Guillén, Alejo Carpentier y muchos más, han escrito obras que se consideran literatura de culto en cada una de sus ramas.
Y puedes ver el Arte de Cuba aqui.
El amor en los tiempos del cólera, ¡mi hermano!
Soy el sol que nace y el día que muere
Con los mejores atardeceres
Soy el desarrollo en carne viva
Un discurso político sin saliva
Las caras más bonitas que he conocido
La sangre dentro de tus venas
Soy un pedazo de tierra que vale la pena
Una canasta con frijoles, soy Maradona contra inglaterra
Anotándote dos goles.
La espina dorsal del planeta, es mi cordillera
Soy lo que me enseñó mi padre
El que no quiere a su patria, no quiere a su madre
Soy América Latina, un pueblo sin piernas, pero que camina
¡Oye!
Tú no puedes comprar el viento
Tú no puedes comprar el sol
Tú no puedes comprar la lluvia
Tú no puedes comprar el calor
Tú no puedes comprar las nubes
Tú no puedes comprar los colores
Tú no puedes comprar mi alegria
Tú no puedes comprar mis dolores
Tengo los lagos, tengo los ríos
Tengo mis dientes pa’ cuando me sonrío
La nieve que maquilla mis montañas
Tengo el sol que me seca y la lluvia que me baña
Un desierto embriagado con peyote
Un trago de pulque para cantar con los coyotes
Todo lo que necesito, tengo a mis pulmones respirando azul clarito
Soy las muelas de mi boca, mascando coca
El Otoño con sus hojas desmayadas
Los versos escritos bajo a noche estrellada
Una viña repleta de uvas
Un cañaveral bajo el sol en Cuba
Soy el mar Caribe que vigila las casitas
El viento que peina mi _________________________
Soy, todos los santos que cuelgan de mi ____________________________
El jugo de mi lucha no es artificial
Porque el abono de mi ____________________________ es natural
Não se pode comprar o sol
Não se pode comprar a chuva
Não se pode comprar o calor
Não se pode comprar as nuvens
Não se pode comprar as cores
Não se pode comprar minha’legria
Não se pode comprar minhas dores
No puedes comprar la lluvia
(Vamos caminando)
No riso e no amor
(Vamos caminando)
No pranto e na dor
(Vamos dibujando el camino)
No puedes comprar mi vida
(Vamos caminando)
La tierra no se vende
Aquí se comparte, lo mío es tuyo
Este ________________________ no se ahoga con marullo
Y si se derrumba yo lo reconstruyo
Tampoco pestañeo cuando te miro
Para que te recuerde de mi ________________________
La operación Condor invadiendo mi nido
___________________________________ pero nunca olvido
¡Oye!
Aquí se respira ____________________
Vamos caminando
Yo canto porque se escucha
Vamos dibujando el ____________________
(Vozes de um só coração)
Vamos caminando
Aquí estamos de ____________________
¡Que viva la América!
No puedes comprar mi vida
Մանկավարժական Համալսարանում խաղում ենք "Batalla de letras"
Իսպանական ջրեր (Թարգմանություն)
Կարծեմ էլի ասել եմ, որ երբ այլևս չեմ կարողանում տանել այս վայրը, որ ես և ոմանք կոչում ենք Իսպանիա, փորձում եմ գրադարանի միջով նայել նրան` հասկանալու և գոնե տանելի դարձնելու համար նրա սոցիալական հիվանդությունը, պատմական ստորությունը և նրա շարունակական դժբախտությունը։ Ուզում եմ ասել, որ դիմում եմ գրքերին՝ որպես բացատրություն և ցավազրկող։ Եվ իսկապես որ դա թեթևացնում է։
Ֆիլմի և գրականության կիրառումը իսպաներ լեզվի ուսուցման մեջ
Palabras Para Julia/ Խոսքեր Խուլիաի համար
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego.
te sentirás perdida o sola
tal vez querrás no haber nacido.
que la vida no tiene objeto
que es un asunto desgraciado.
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor.
así tomados, de uno en uno
son como polvo, no son nada.
cuando te escribo estas palabras
pienso también en otra gente.
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos.
que les ayude tu alegría
tu canción entre sus canciones.
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.
¿Cómo aprendimos a medir el tiempo?/Ինչպե՞ս սովորեցինք ժամը չափել/
¿Cómo aprendimos a medir el tiempo?
Իսպանական հարսանիքների յուրահատկություններից մեկը, որը եկել է հին ժամանակներից և կապված է կլիմայական առանձնահատկությունների հետ դա այն է, որ նրանք սկսում են հարսանիքը երեկոյան ժամը 6-7-ց հետո։ Հարսի շորը շատ առանձնահատուկ իմաստ ուներ։ Այն ամբողջովին սև էր, որը նշանակում էր, հարսի ու փեսայի մինչ մահ միասնությունը։ Հարսի հագուստի մի կարևոր մաս էր կազմում հարսիքողը՝ Mantilla-ն [Մանտիլյա]
Հարսի ծաղկեփունջը և գլխի զարդարանքը դա նարնջի ծաղիկն է azahar-ը (պսակածաղիկ կամ թուրինջածաղիկ)
Իսպանական շատ հայտնի հին ավանդույթներից մեկը եղել է այն, Մեկ կամ երկու օր առաջ փեսան իր ընկերների հետ, ցլի պոզերը պարանով կապած, ամբողջ գյուղով խաղացնելով, անցկացնելով բերում է հարսի տան մոտ, կապում է ցլին հարսի տան պատուհանի ճաղերին, և հարսի զարդարած բանդերիլյաները խրում է խեղճ ցլի մեջքին։ Նախքան սպանելը, փեսան թաթախում է իր ձեռքերը ցլի արյան մեջ, որպեզսի ցլի ուժերը փոխանցվեն փեսացուին։ Եվ նաև աղջկա զգեստը կամ սավանը, կամ թաշկինակը նույնպես արյունոտում է, որպես ի նշան բեղմնավորության, հավատալով որ նոր ընտանիքը կլինի բազմազավակ։
Hola a todos
26 de septiembre, el Día Europeo de las Lenguas
Por iniciativa del Consejo de Europa en Estrasburgo, el Día Europeo de las Lenguas se viene celebrando, desde 2001, el 26 de septiembre de cada año. Este año tuvimos la posibilidad de participar en la celebración de este evento en la Universidad Pedagógica de Yereván con un grupo plurilingüista de alumnos y profesores de nuestro Complejo educativo. Entre una gran cantidad de profesores y estudiantes invitados estaba también el Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Alemania en Armenia. Nosotros nos presentamos en varios idiomas: en ruso, en inglés, en georgiano y en español. ha sido una experiencia importante, porque por un lado entusiasmados y por otro lado un poco nerviosos, ha sido la primera vez que nos presentamos en español frente al público. Y nos gustó.
Սեպտեմբերի 26, Լեզուների եվրոպական օր
2001 թվականից ի վեր Եվրոպական Խորհրդի նախաձեռնությամբ ամեն տարվա սեպտեմբերի 26-ին նշվում է Լեզուների եվրոպական օրը։ Այս տարի մենք հնարավորություն ունեցանք մասնակցել այս միջոցառմանը Երևանի Մանկավարժական համալսարանում, մեր կրթահամալիրի մի խումբ բազմալեզու ուսանողների և դասավանդողների հետ միասին։ Հրավիրվածների թվում բազմաթիվ դասավանդողների և սվորողների հետ միասին ներկա էր նաև Հայաստանում Գերմանիայի Արտակարգ և Լիազոր դեսպանը։Մենք ներկայացանք տարբեր լեզուներով` ռուսերենով, անգլերենով, վրացերենով և իսպաներենով։ Սա մեզ համար կարևոր փորձառություն էր. մի կողմից ոգևորված, մյուս կողմից լարված՝ առաջին անգամն էր, որ ներկայացանք հանրության առաջ իսպաներենով: Եվ մեզ դուր եկավ։
Ամառային ճամբար, շաբաթ առաջին, փորձ առաջին:) La primera semana de campamento con mi grupo
Ես ցավ էի զգում, երբ 10 տարվա կինս ամուսնալուծության դիմում ներկայացրեց՝ ասելով, որ իր սերն իմ հանդեպ պակասել է, ես հարցրի, թե որն է խնդիրը, բայց նա պարզապես ասաց, որ այլևս հարմար չէ մեր հարաբերություններին, որ մենք պետք է գնանք մեր ճանապարհով, աղաչեցի ես։ նա պետք է մնա ինձ հետ, բայց նա անտեսեց ինձ, ես ուղիներ էի փնտրում նրա հետ առցանց հաշտվելու, երբ ես ծանոթացա բժիշկ Աջայի մասին, որը հզոր ուղղագրիչ է, և ես բացատրեցի նրան իմ խնդիրները, սիրո հմայքը կատարվեց, և խաղաղությունը կրկին տիրում է: իմ ընտանիքը, եթե ուղղագրողի օգնության կարիքն ունեք ցանկացած տեսակի ուղղագրության աշխատանքի համար, կարող եք ապավինել մեծ մարդուն՝ դոկտոր Աջայիին երկարատև լուծման համար, կապվեք նրա հետ իր whatsapp / Viber համարով՝ +2347084887094
ReplyDelete