Ես հիմա մտածում եմ, որ իմ գրականությունը առակ չէ, որ խորհուրդով ավարտվի։ Ինչո՞ւ գրականությունը քեզ պետք է ապրել սովորեցնի. ուղղություն ցույց տա: Ես ինքս այն կհայտնաբերեմ, ինձ դասեր պետք չեն: Ամենալավ դասը ստանում են փորձառությամբ։ Չէ՞ որ կան աշխարհում բաներ, որոնք դու պետք է ինքդ տեսնես, փորձես և հասկանաս։ Ուրեմն՝ ի՞նչ է ինձ համար գրականությունը: Եկեք նայենք երաժշտությանը: Մենք չենք լսում այն, քանի որ մեզ այն ինչ-որ բան է սովորեցնում, չենք դիտում նկար կամ չենք պարում, որովհետև դրանք մեզ սովորեցնում են ճիշտ ապրել:։ Ոչ, երաժշտություն լսում ես, քանի որ այն քեզ ստիպում է վերապրել, զգալ, ուրախանալ, տխրել․․ Իսկ երբ պարում ես, մոռանում ես ամեն ինչի մասին և հոգումդ միայն երաժշտություն է հնչում։ Գրականությունն էլ նույնն է։ Երբ կարդում ես, հոգիդ լուսավորվում է, ծաղկում։ Երբ կարդում ես Բակունցի նկարագրությունները, ստեղծած պատկերները, նուրբ զգացողությունների պատումը, մտքումդ մի նոր աշխարհ է ծնվում։ Այն պետք է քեզ փոխի, ոչ թե քեզ, այլ քո հայացքը՝ ուղղված աշխարհին և ոչ միայն աշխարհին, նաև քեզ շրջապատող իրերին, երևույթներին։ Պետք է նոր աշխարհ բացի քո առջև, պետք է քեզ գրկի իր մեջ և անսպասելի, երբ դու դրան չես սպասում, քեզ բաց թողնի։ Եվ այդպես կփոխի աշխարհայացքդ, կդարձնի այն ավելի բարի, գեղեցիկ և նոր։ Մաքուր շունչ քեզ կտա։ Կվերափոխի քեզ, կստիպի մտածել նոր բաների մասին, որոնք երբեք մտքովդ չէին անցել։ Այն քո հոգուն ու մտքին ուրախություն կբերի, կլուսավորի ու կջերմացնի։ ես հիմա այսպես եմ մտածում գրականության մասին:
No comments:
Post a Comment